Never having seen a Satyajit Ray film is like never having seen the moon or the sun. – Akira Kurosawa

In het eerste deel van de Apu-trilogie probeert Apu's vader de levensomstandigheden van zijn gezin te verbeteren door werk te zoeken in de stad. Zijn afwezigheid brengt echter nog meer ellende voor de achtergeblevenen. Toch biedt het filmische palet van Satyajit Ray meer dan somberheid: te midden van de tragiek vinden poëzie en humor hun plek.

Geen grote gebaren of dramatische wendingen sturen de film, maar juist de verstilde grootsheid van het alledaagse. Zelfs monumentale gebeurtenissen worden met serene eenvoud weergegeven. Ray’s camera observeert geduldig, terwijl de muziek van Ravi Shankar het ritme van het leven vangt — een muzikale stroom die vaak de dialoog vervangt en de film een lyrische, haast poëtische kwaliteit verleent.

Tijdens een bezoek aan Europa zag Ray De Sica's neorealistische meesterwerk Ladri di biciclette en vond zijn roeping. “Wie zegt dat je geen amateur-acteurs mag gebruiken? Wie zegt dat je geen film kan opnemen in de regen?”

Met zijn unieke combinatie van documentaire en lyrische stijl bood Ray een vernieuwend alternatief voor de traditionele Bollywood-cinema. Zijn baanbrekende werk — waarbij de Apu-trilogie het ontstaan van een onafhankelijke Indiase filmindustrie markeerde — werd in 1956 op het filmfestival van Cannes bekroond met de Best Human Document Award.

De film wordt ingeleid door Aaricia Ponnet.

Trailer